Kind van Auti
Dit was het thema van juli 2022
Hieronder de reacties op dit thema.
Reactie 1
Mijn antwoord op de themavraag: in mijn geval is de relatie veranderd. Of beter gezegd mijn perceptie daarover is veranderd. Want het hele issue met ouders met autisme is dat de veranderingen die ik graag had gezien nooit lijken te komen.
Bij de laatste keer dat ik bij een bijeenkomst was, verdedigde ik mijn moeder, omdat het toch niet goed voelde om uitsluitend negatief te praten over iemand die door onvermogen niet kon bieden wat ik in mijn jeugd nodig had. Inmiddels interesseert het mij niet meer. De spanningen zijn zo hoog opgelopen, omdat ze met haar 71 jaar steeds minder zelfredzaam wordt, maar nog steeds zoals ze altijd heeft gedaan dat stellig blijft ontkennen. Ik heb vaak ruzie gehad met haar en geschreeuwd dat ik hoop dat ze snel dood is, want ik heb het helemaal gehad met zo’n emotionele vampier die alle levensvreugde en energie uit mij zuigt.
Ze is niet lastig op een manier zoals een wild en ontembaar paard. Ze is een dood paard waarbij ik mezelf voor de gek hield dat daar leven in zat en wat ik tevergeefs achter mij aan blijf slepen. De stank en alle vliegen en dode beesten die van het karkas afkomen, merk ik al niet eens meer op.
Zelfs op die heftige ruzies die ik met haar had, reageert ze niet. Ze doet alsof het er niet is. Elke keer als ik toch probeer om met haar te praten om tot constructieve oplossingen te kunnen komen en voor de zoveelste keer geduld op te brengen, word ik bits afgesnauwd met “Ja, maar jij dit!” en “Ja, maar jij dat!”. Ik vermijd haar zoveel mogelijk, want ik voel mij anders chronisch gespannen. Ik krijg niks uit mijn mond. Ik zou mij eigenlijk ontzettend moeten schamen, aangezien ze zichzelf niet goed verzorgt. Maar ook dat voel ik allang niet meer. Wat ik al zei, een emotionele vampier.
En mensen met ASS, het zijn er zoveel. Ik realiseer het mij te laat, maar eigenlijk heb ik al vanaf het begin al door wanneer iemand ASS heeft. Altijd excuses om iets NIET te hoeven doen. Welja, waarom zou je iets ondernemen om het leven leuker te maken voor jezelf en anderen, terwijl het veel makkelijker is om in dezelfde vertrouwde ellende te blijven verzuipen.
Er speelt natuurlijk nog veel meer waarom ik zo’n iemand niet kon loslaten. Want aan de andere kant is het altijd zo geweest dat ik alleen bij haar ervan op aankon dat ze mij nooit zal laten vallen als ik iemand nodig heb. Echter juist dat speelt een grote rol waarom ik zoveel hechtingsproblemen heb.
Het lukt mij steeds beter om te kunnen aanvaarden dat het nou eenmaal zo is dat de meeste mensen mij niet willen of kunnen begrijpen en over mij allemaal negatieve aannames heb t/m dat ik mijn moeder zou mishandelen etc. Dan denk ik: stel nou dat dat werkelijk waar is … waarom onderneem je dan geen actie en blijf je dat soort geruchten achter haar en mijn rug om verspreiden? Ach, ze roddelen maar lekker verder.
Ik ben inmiddels alweer 42 en ik ben des te meer gemotiveerd om het verleden achter mij te laten. Ik ben heel veel mensen kwijtgeraakt, maar dat is juist goed. Want dan kan ik weer andere mensen toelaten.
Wat ik tijdens het corona-tijdperk ook meer ben gaan beseffen, is dat het leven nou eenmaal gepaard gaat met tegenslag waar iedereen mee te maken krijgt en iedereen moet daarmee leren omgaan op zijn eigen manier. Tijdens al die jaren ervoor hoorde ik zo vaak adviezen die mensen elkaar met de beste bedoelingen opdringen dat als je je rot voelt negatieve gedachten moet ombuigen naar positieve gedachten, lief moet zijn voor jezelf en jezelf geen hoge eisen moet stellen. Heel frappant dat met name die lui zich overgaven aan massa-hysterie en Nederland vergeleken met Rusland omdat ze in de supermarkt een mondkapje moesten dragen.
Ik weet van mezelf dat ik met een hoop onverwerkt verdriet rondloop en dat ik mezelf kan verliezen in negatieve emoties. Ik voelde mij altijd een negatieve klaagzang tegenover anderen. Maar inmiddels heb ik begrepen dat ik eigenlijk helemaal niet zo negatief in het leven sta. Het enige waar ik nog aan wil werken, is het beter kunnen reguleren van mijn emoties. Het is nou eenmaal zo dat mensen het moeilijk vinden om andermans leed aan te horen. Dat wist ik altijd wel, echter ik wilde mij zo graag erkend en begrepen voelen. Maar als ik mezelf meer ga erkennen, heb ik dat van anderen niet nodig.
Een leven zonder moeilijkheden en tegenslag is een leven zonder uitdagingen. En juist het aangaan van die uitdagingen en ze leren te overwinnen kan het leven interessant en leuk maken.
Reactie 2
In de afgelopen nieuwsbrief stond als themavraag:
Is je relatie met je familie veranderd door Corona?
Laat ik die vraag aangrijpen om wat gedachten op papier te zetten.
Wij, mijn vrouw en onze twee zoons van 12 en 5, wonen in mijn ouderlijk huis. Mijn moeder, waarvan ik vrij zeker weet dat ze een niet gediagnosticeerde vorm van autisme heeft, woont op de begane grond. Dat zorgt voor behoorlijk wat uitdagingen: in de eerste plaats in de dagelijkse omgang, maar in de tweede plaats ook op het vlak van helen en herstel. Dat laatste was de voornaamste reden voor mijn aanmelding bij de groep.
1/ Corona
Om in te gaan op de themavraag: de relatie met mijn moeder was tijdens Corona optimaal. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat het voelde als een opluchting. We hadden een legitieme reden om haar niet te spreken. Mijn moeder hield zich – letterlijk – op afstand. Ze heeft zelfs een aantal keer gezegd dat ze het wel prima vindt zo zonder mensen, want ze ‘is toch al een huismus’. Ze vond het wel fijn: minder mensen in de supermarkt, minder mensen in haar persoonlijke ruimte, een legitieme reden om niet af te spreken met haar zus die een paar jaar geleden haar man verloren is (‘ze kan zo zwelgen en daar kan ik echt niet tegen’). Aan de andere kant: ze kwam niet naar ons toe, we konden niet naar haar toe, de kinderen moesten op afstand blijven: dat zorgde voor heel veel rust – hoe krom dit ook is in relatie tot de – volgens mij – normale werkelijkheid. Nu Corona weer uit de lucht is (bij wijze van spreken), is de rustgevende barrière weer verdwenen en komen we elkaar weer tegen en denkt mijn moeder weer dat ze sociaal moet doen. De relatie is dus niet echt veranderd, maar tijdens Corona was hij wel anders. Wat er wel veranderd is, is mijn inzicht dat er iets niet klopt. Dat weet ik nu zeker, ook al zijn mijn vrouw en ik de enigen die dat direct ervaren.
2/ Ach, zo is ze gewoon…
Een aantal jaar geleden heb ik een experiment gedaan. Ik had het vermoeden dat mijn moeder autistisch is. Jaren eerder heb ik mijn vader al eens zoiets gevraagd, maar zijn reactie was ontwijkend en iets in de richting van: ‘ tja, je moeder is gewoon je moeder…’ Toen ik er de term autisme aan kon hangen, heb ik haar eens een online testje laten doen. De uitslag daarvan was in haar woorden ‘gemiddeld’. Niet autisten zouden tussen de 1 en maximaal 5 scoren, mijn moeder scoorde 19. Zelf zag ze niet wat dat betekende en labelde ze het op de een of andere manier als ‘gemiddeld’. Ik heb haar niet kunnen overtuigen van het feit dat dit opmerkelijk was en dat het wellicht iets zou kunnen betekenen voor haar. Daarna heb ik een van haar beste vriendinnen een mail gestuurd. Deze dame kent mijn moeder al heel erg lang, van ver voor ik geboren werd, en ze is intelligent, invoelend, wereldwijs en – belangrijk – geen autist. Ik heb haar een uitgebreide brief geschreven met daarin mijn ervaringen met mijn moeder, mijn voortschrijdende inzichten en uiteindelijke vermoeden van autisme, met een aantal bronnen en voorbeelden. De reactie van de vriendin liet even op zich wachten, maar kwam in het kort neer op: ik herken het totaal niet, je moeder is je moeder en een ding is zeker: je ouders hielden zielsveel van je en hebben altijd het beste voor je gewild. Einde. Ik kan je vertellen dat ik daar behoorlijk van ondersteboven was. Ik heb zoveel moeite gedaan om iemand die ik hoog acht in vertrouwen te nemen – en toch stuit ik weer op het ondoordringbare beschermingsveld tussen mijn vragen en de antwoorden die ik nodig heb.
3/ Hoe zorg ik dat ik een goede ouder ben?
In de laatste nieuwsbrief stond dat lotgenoten de bovenstaande vraag graag verder zouden willen uitdiepen. Ik sluit me daar van harte bij aan. Ik merk dat ik een aantal hele scherpe en felle reacties heb op gedrag van mijn kinderen. Wanneer iemand buiten mijn gezin hetzelfde gedrag vertoont dan tolereer ik het of ga ik uit de situatie. Maar binnen in mijn gezin lijkt de begrenzing op mijn gedrag die buiten mijn gezin bestaat totaal niet aanwezig. De reacties komen allemaal voort uit het gevoel dat mijn grenzen overschreden worden. Ik heb het recht om niet lastig gevallen te worden. Ik heb het recht op begrip. Ik heb het recht op een invoelende en begrijpende houding. Hoe hard ik ook probeer om dat te veranderen, jaren van therapie op verschillende manieren, de reflex zit zo diep: naar buiten mooi weer of terugtrekken, maar geen begrenzing binnen mijn gezin. Ik ben meer bewust van, ik VOEL dat ik het doe, ik WIL het niet doen, maar het lijkt een stukje programmering waar ik niet bij kan. De essentie van de reflex is boosheid, teleurstelling. Mijn oudste zoon, de in bepaalde opzichten veel op mij lijkt, heeft al wat gevolgschade hiervan. Ik kan het hier met hem over hebben tot op zekere hoogte. Ik wil hem in elk geval laten merken dat ik me er bewust van ben en dat ik het niet expres doe. Maar toch vraag ik me af hoe ik kan zorgen dat hij er zo min mogelijk ‘blijvende schade’ aan overhoudt.
Ik ben blij dat ik dit eindelijk heb kunnen opschrijven. Ik hoop dat je er iets mee kunt, dat je me in een bepaalde richting kunt sturen.