Kind van Auti
Dit was het thema van november 2022
Hieronder de reacties op dit thema.
Reactie 1
Ik ben nog nooit bij een lotgenoten bijeenkomst aanwezig geweest. Ik heb alleen een kennismaking met een gastvrouw gehad en een reactie op een digitale themavraag.
Door corona was het een tijdje niet meer mogelijk om deel te nemen en daarna ben ik een studie én een verbouwing begonnen.
Toch volg ik de e-mails en de brieven.
De onderwerpen en wat ik lees komen mij zo bekend voor dat mijn interesse steeds gewekt wordt. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik toch wat schroom voel.
Ik vind het eng om negatief terug te kijken op mijn opvoeding. Ik voel dan verdriet en dat wil ik niet meer. Ik wil verder en ben daar goed mee bezig.
Aan de andere kant vind ik het ook wel weer fijn als ik dingen bevestigt zie door wat ik lees.
Soms denk ik: “ja, daar wil ik naar toe” , maar dan is het alleen voor vakerkomers.
Ik blijf de mails lezen, ik hoop dat ik volgend jaar tijd vrij kan maken om een keer te komen.
Reactie 2
Voor mij is KindvanAuti belangrijk geweest vooral voor het laten vallen van nog meer kwartjes, en de herkenning te zien bij mensen die ook met (vermoedelijk) autistische ouders te maken hebben.
Het is heel prettig om gewoon te kunnen zeggen hoe je je ouder(s) hebt ervaren zonder geschokte blikken te krijgen over het feit dat je bijvoorbeeld geen band voelt, of een knellende. Mensen te ontmoeten die weten dat een moeder niet persé liefdevol is.
Ook heb ik er de laatste jaren toch wat meer over durven spreken, bijvoorbeeld met een van mijn zussen, die het gelukkig wel herkent. Voor haar staat echter het narcistisch gedrag van mijn moeder meer op de voorgrond.
Wat mij brengt bij iets waar ik al vaker over heb nagedacht, namelijk of autisme, vooral niet-gediagnosticeerd autisme, niet leidt tot narcistisch gedrag. Wij hebben van kleins af aan rekening gehouden met mijn moeder, ook mijn vader deed dat, al was hij tegen ons zeer autoritair.
Waarschijnlijk ook omdat hij zich geen raad wist met haar uitbarstingen als ze dingen niet aankon. Dus mijn moeder kreeg altijd haar zin, al vindt ze zelf van niet.
Maar als je jezelf al ervaart als het middelpunt van alles, en je krijgt dat ook bevestigd door de omgeving, ga je dan niet vanzelf geloven dat jouw visie de enig juiste is?
Laatst realiseerde ik me dat het feitelijk hierop neerkwam dat wij geacht werden mijn moeder gelukkig te maken. En dat dat ons niet gelukt is neemt ze ons tot op de dag van vandaag kwalijk…
Als ze wél een diagnose had gehad, dan hadden we misschien hulp gehad, had ze toe kunnen geven dat ze het leven zwaar vond, had ze minder vol kunnen houden dat alles altijd aan een ander lag.
Wat me ook opvalt is dat autisten vaak wél goed weten wat er maatschappelijk verwacht wordt, en dus acceptabel gedrag kunnen laten zien als er toeschouwers bij zijn. Dat maakte het voor ons zeer eenzaam, want niemand zag wat voor gezin wij echt waren. Ook later heb ik dat meegemaakt met een autistische partner.
Ik vind dat een onderbelicht thema bij autisme, want er wordt altijd gezegd dat autisten zo eerlijk zijn, niet kunnen liegen of manipuleren, en ik begrijp dat ze het niet deed uit kwaadaardigheid, maar meer om ‘het goed te doen, je gedragen zoals het hoort’. Het effect op naasten is echter hetzelfde.
Mijn moeder had geen enkele moeite met het mij wegzetten als de oorzaak van alle onrust (ik was de eerste die puberde), ze had, en heeft, geen enkele empathie voor mij als kind, alles draaide om haar. Wat zij in haar hoofd haalde, dat moest wel de waarheid zijn.
Bij mij is alles nogal opgerakeld – terwijl ik eigenlijk dacht nu wel eens klaar te zijn met mijn jeugd – doordat ik een jaar of acht geleden een aantal crisissen tegelijk te verwerken kreeg (verlies van huisvesting, werk, beste vriend, laatste jaar van opleiding, crisis met een zus, hond dood, gezondheid niet in orde etc.). Dat was allemaal heel veel, maar het ergste was dat ik na tien jaar single zijn een relatie had gekregen met een man die autistisch was, en zijn gedrag bracht alles terug naar boven van mijn jeugd, want hij gedroeg zich precies zoals mijn moeder. Ik voelde me na al die tegenslag en zonder enige steun van zijn kant (hij vond het vooral erg voor zichzelf), zo klein en onbeduidend, zeker toen de relatie na twee jaar over was, en KindvanAuti was daarin best een grote steun, al ben ik maar bij een paar bijeenkomsten geweest.
Ik heb ook, nu mijn moeder dementeert, in het verzorgingshuis waar ze via de rechter gedwongen naar toe is verhuisd, bij de verpleeghuisarts durven aangeven wat ik denk over mijn moeder, en daar was eigenlijk wel begrip en ze hadden wel in de gaten dat mijn moeder niet de doorsnee bejaarde is. Niet dat ze nu een diagnose heeft, maar ze hebben richtlijnen hoe mijn moeder het beste benaderd kan worden, en het gaat nu, na een half jaar van grote boosheid van mijn moeder, naar omstandigheden redelijk.
Wat KindvanAuti nu voor mij kan betekenen is nog hetzelfde; herkenning.
Ik ben niet zozeer met het autisme bezig, maar wel heb ik nog steeds moeite met het loslaten van het effect dat haar opvoeding op mij heeft gehad. Ik realiseer me dat het mijn eigen gedrag is – veroorzaakt door mijn opvoeding – dat nog steeds ervoor zorgt dat ik autisten en aanverwante mensen aantrek.
Daar heb ik nog geen oplossing voor gevonden, al haak ik wel eerder af.
De bijeenkomsten zijn voor mij sinds Eindhoven is weggevallen te ver weg, wat ik jammer vind.
Wat ik wel fijn vind zijn de thema’s, ook weer vanwege de herkenbaarheid als ik lees wat anderen schrijven.
Wat ik zelf zou kunnen betekenen voor KindvanAuti ligt dan ook op het vlak van schrijven, ik vind het gemakkelijker om mezelf uit te drukken als ik bedenktijd heb. Als ik in een gesprek, zeker in een groep, iets moet zeggen denk ik dat ik toch altijd teveel rekening houd met wat ik denk dat mensen van mij verwachten.
Reactie 3
Herkenning van lotgenoten in hun Gezin van Herkomst, maar ook veel verschillen.
Manieren te horen hoe iedereen er in zijn/haar leven mee om is gegaan.
Zonder des aanziens des persoons, of je ouders nou hoog of laag begaafd/opgeleid zijn.
Na een Bijeenkomst er weer even tegen aan kunnen.
Eindelijk een plek vinden om te bespreken waar het echt om draait. Iets wat vaak niet het geval is in de reguliere GGZ. Waar je hoort dat Kinderen van Auti zo vaak en zo veel zelf een verkeerde diagnose hebben gekregen. Wat een ellende dit heeft opgeleverd. Wat het de schatkist heeft gekost aan verkeerde therapieen.
Zonder al te veel woorden snappen waar iedereen het over heeft. Het gevoel je niet te hoeven verantwoorden/verontschuldigen als je (negatieve) gevoelens hebt richting je ouder(s).
KORTOM: THUISKOMEN. Alle puzzelstukjes vallen voor de allereerste keer op zijn plek.
Het ligt niet aan jou als kind. Jij bent niet gek. Je hebt het inderdaad zwaar gehad in je gezin, je hele jeugd. Nu snap je eindelijk waar dat gevoel ‘m altijd in zat. Dat jij anders was (normaler?). En waarom jij dus altijd de Zwarte Piet kreeg toegespeeld. Als jij het wel graag over gevoelens en emoties wilde hebben. Dat dat juist niet raar was, maar iets wat in andere (normalere) gezinnen wel ruimte voor mag zijn.
Het is zo fijn om te horen dat er ook in andere gezin bij KindvanAuti door je overige ouder/broers/zussen alles wordt gebagatelliseerd. Je stelt je aan, je ziet spoken. Je bent zo gevoelig.
Snappen wat een fenomeen als Gaslighting is. En Mindblindness.
En ga zo maar door.
Alleen al door het bestaan van KindvanAuti kunnen anderen geholpen worden. Door er te zijn als Veilige Haven.
NOGMAALS HEEL VEEL DANK AAN DE OPRICHTERS