Kind van Auti
Dit was het thema van april 2023
Hieronder de reacties op dit thema.
Reactie 1
Steeds vaker voel ik mij weleens eenzaam. Dan ben ik een beetje trots op mezelf: Ik ben me tegenwoordig zoveel bewuster van mijn gevoelens. Daar heb ik goed aan gewerkt. Vroeger had ik geen idee. Zo gewend aan alleen zijn, dat ik me niet realiseerde wat ik miste. Zo gewend aan het onderdrukken van mijn emoties dat ik geen idee had wat me dwars zat. Me altijd sterk houden, altijd positief blijven, gewoon doorzetten.
Naast trots voel ik op eenzame momenten misschien ook wel een beetje angst: Wat als ik het altijd moeilijk blijf vinden om goed contact te maken in mijn relaties? Liefde nooit helemaal kan toelaten? Zal ik me dan altijd eenzaam blijven voelen? Die angst durf ik nauwelijks toe te laten.
Reactie 2
In het contact met mijn ouders hou ik het zoals al jaren op feiten. Met gevoel kunnen ze niets en alles wat buiten hun belevingswereld valt is vreemd of raar of gek. Bij mijn vader is er anders contact vanwege autisme, hij flipt dan ook (schelden/tieren/enorme kritiek) of raakt in paniek, bij mijn moeder (zij flipt niet) vanwege psychische problemen, het overleven ook. Ze heeft dan ook een man waarbij ze nul wederkerigheid en nabijheid heeft, een man die haar ook breekt. Als kind was dit heel zwaar, als volwassene sta ik op grotere afstand en maak ik mijn keuzes zorgvuldiger. Wel hebben ze zo op hun manier hun best gedaan. Ze geven om me en zien graag dat ik het goed heb, maar hebben nooit voor kinderen kunnen zorgen.
Hierdoor heb ik nooit bij mijn ouders terecht gekund. Altijd maar kritiek op mijn zijn en kunnen. Complimenten bleven achterwege. Ik voelde mij onveilig. Dit werd versterkt doordat ik gepest ben geweest. Dan moet je al helemaal altijd alert zijn, altijd scherp zijn op wat veilig is. Ik voelde mij erg alleen en op veel plekken ongewenst. Op enkele plekken ook niet, o.a. bij een goede vriendin van me. Ik verwonder mij er ook over dat ik nu ik terug kijk al heel jong aanvoelde dat dingen anders moesten en niet konden hoe zij het deden en dat wat zij zeiden niet klopte, maar daarbij ook wist hoe het wel moest! Waar ik dat vandaan haalde…. Uit boeken misschien? Ik las vroeger erg veel. Ik zie ook wel dat het andersom kan zijn. Teveel geloven wat ze zeggen en alle problemen die je ervaart op jezelf betrekken.
Dit zorgt ervoor dat ik altijd op zoek ben naar veilig contact. Na afloop van een gesprek kan ik dit soms extreem gaan analyseren en daarmee mijzelf naar beneden halen. Soms dus, het was eerst extreem, het is sterk gesleten. Onbevangen contact is dus erg lastig voor mij. Ik voel mij niet snel veilig mijzelf te uiten terwijl het uiten juist verbinding schept. Aan de ander kant ben ik ook gewoon introvert en dat is prima. Ik denk zelf dat ik meer moet kijken naar bevredigende contacten en die op moet gaan zoeken. Dat kan uiteraard ook een reden zijn dat ik mij eenzaam voel. Weinig mensen met wie ik dezelfde dingen kan doen als die ik leuk vind om te doen. Door de juiste mensen te zoeken schep je verbinding en leer je het gevoel van onveiligheid steeds meer los te laten.
Wat hierin ook meespeelt is dat ik heel vaak niet geloofd ben in mijn verhaal. Dit heeft veel pijn veroorzaakt. Hierdoor durf ik het vaak niet meer te benoemen. Ook ben ik hierdoor bang geworden voor de hulpverlening.
Gelukkig heb ik intussen ook fijne mensen gevonden om hierover te spreken. Dat ik dan ook heel erg nodig!! Het gezien, gehoord en erkend worden hierin.
Ik ben sterker geworden doordat er mensen waren die wel om mij gaven en geven en dit ook zonder verwijt of kritiek konden laten zien. Vrij en open er voor iemand zijn. Het open staan voor de ander. Daar was ik eerst doodsbenauwd voor.
Nu ik dit zo opschrijf besef en zie ik pas echt goed hoe een bang en schuw persoon ik door dit alles was geworden….. Was ja, want ondanks alles ben ik verder gegroeid en heb ik zo nu en dan mensen gevonden die wél in mij geloofden en mij een kans gaven en geven. Het normale dus, wat ik absoluut niet kende. Zonder hun was ik in de goot beland…. Ik sta nu positief in het leven, heb een mooie baan, mooie woonplek en kan oppervlakkig wel met mensen omgaan. De diepte en daarmee gezellig samen zijn is lastig, maar voor nu ben ik blij en trots met waar ik sta. Ook heb ik enorm veel kracht uit mijn geloof. Ik ben van waarde omdat God mij gemaakt heeft met al mijn kwaliteiten en Hij van mij houdt.
Als zoiets bij jou ook speelt, dan zeg ik dat er hoop is. Je kan jezelf heel goed ontwikkelen en door positieve ervaringen op te doen de negatieve daarmee vervangen.
Reactie 3
Bij mij was iedereen op zijn eigen manier een beetje eenzaam en toen ik jong was vooral. De eenzaamheid verbond een beetje maar we waren samen afstandelijk.
Gelukkig had ik mijn broertjes en zusjes met wie ik wel goed over weg kon, we deden veel dingen samen maar toch voelde ik me altijd eenzaam omdat mijn vader de auti-ouder er niets van begreep als ik überhaupt al uitte wat ik voelde. Dit kwam terug in de relatie met mijn broertjes en zusjes. Mijn vaders diagnose was (/is nog steeds een beetje) taboe en daar mocht niet over gepraat worden en daar werd niet over gepraat. Ik zag duidelijk als kind dat mijn vader raar was, andere dingen deed en het niet door had, als mensen de draak met hem staken. Ik had altijd een plaatsvervangende schaamte, die anderen vaak niet begrepen en dat maakt eenzaam. De schaamte? Waarom zou je je schamen je kan er toch gewoon om lachen? Nee, ik niet, ik kan niet lachen om iets wat pijn doet en pijn blijft doen. Iets wat mij ook een beetje eenzaam maakt. Tot nu toe heeft het verder me wel veel oog opgeleverd voor mensen die er niet helemaal bij horen toch te betrekken. De kracht om op te komen voor anderen zwakkeren die door een andere zwakke in de hoek wordt geduwd. Toch voelt dit vaak niet als kracht maar meer als belemmering omdat het vaak voelt alsof ik de enige ben die zoveel om een eenzaam iemand geef, ik weet hoe het voelt namelijk. Het lijkt wel alsof ik het altijd als eerste zie en er iets aan wil doen, het verantwoordelijk voelen voor de ander zijn/haar eenzaamheid. En ik doe m’n best voor de ander om die maar niet eenzaam te laten voelen, terwijl de auti-persoon het lang niet altijd zo voelt, die eenzaamheid. Terwijl ik vaak mezelf vergeet en het me niet lukt om voor mezelf op te komen als ik me eenzaam voel.
De eenzaamheid zal er altijd op een bepaalde manier zijn. Het gat dat nooit vervuld was, is het nog steeds aanwezig en vraagt nog steeds opnieuw om gezien te worden. Vooral non-verbaal gezien te worden.
Reactie 4
Graag wil ik (vrouw, verder anoniem) reageren op de themavraag. Een interessant thema. Ik kan zeggen dat ik gelukkig weinig last meer heb van eenzaamheid. Vroeger was dat zeker wel anders. In mijn geval heeft mijn moeder autisme. De dingen die mij op emotioneel en verbindend vlak het meest hebben geraakt en gevormd zijn het niet kunnen inspelen op een ander, een ander niet aanvoelen en verminderd besef van wat er in een ander omgaat (jullie allen wel bekend). Dat maakt dat verbinden en dus een emotionele band veel lastiger is, of zelfs niet gaat. Ik heb heel lang gedacht dat het aan mij lag, maar nu weet ik dat het niet zo is. Opgroeiend heb ik mij zeker eenzaam gevoeld. Het is gewoon heel raar dat iemand, een autist, z’n eigen gang zo gaat (binnen het gezin) en geen oog lijkt te hebben voor anderen (wat in zekere zin ook zo is, al dan niet opzettelijk/bewust). Ik kon dat nooit bevatten. Ik heb dat altijd als een afwijzing ervaren (nu gelukkig ook niet meer). Maar ik heb mij nooit echt verbonden gevoeld met mijn moeder, om terug te komen op de vraag. In het gezin was het toch vooral eilandjeswerk. Dus opgroeien was zeker eenzaam, eigenlijk vooral omdat ik niks van de dynamiek/mensen snapte in mijn gezin, omdat niemand het over autisme had en het gedrag van mijn moeder als normaal werd (en nog steeds wordt) gezien. Niet per se dat er iets aan de hand is of zo, meer van: “ze is gewoon zo.” Dat zullen jullie vast wel herkennen. Afijn, ik ben er gelukkig achter dat het niet aan mij ligt en dat een autist nu eenmaal een totaal andere perceptie van de wereld heeft dan ik. Nu ik ermee kan omgaan zie ik trouwens wat mijn moeder wél te bieden heeft en dat maakt het een stuk leuker. Tot zo ver!