Kind van Auti
Deze vraag stelden we in april 2022 via de nieuwsbrief.
Hieronder de reacties op deze vraag.
Reactie 1
M’n hele beeld van God van het hebben van een religie is sterk vervormd. Zelf hoop ik dat de God zoals veel anderen hem afschilderen veel liefdevoller is dan de strenge veroordelende God die ik heb mee gekregen. Er werd gedreigd met de dood met de hel met dat God je met de bliksem zal slaan. Dat als het onweert je moet huiveren en bibberen want God spreekt. Terwijl ik als kind het totaal anders beleefde en het juist prachtig vond er naar te kijken. Maar dat gedeelte verwondering over de schoonheid van de natuur werd afgestraft en leerde ik in de doofpot te stoppen. Verder waren er vele rituelen en gebruiken zogenaamd op de bijbel gebaseerd volgehouden en als er niet werden uitgevoerd gezegd dat God over je toornde.
En m’n vader werd dan zelf niet altijd boos maar dan vertelde hij wel dat God me ervoor zou straffen, als hij dat niet zou doen en dat Hij God dus dat ooit wel de rekening zou presenteren en het je zou uitbetalen.
De manier waarop je God moest aanspreken waren allerlei regels voor waardoor je nooit vrij uit onbezorgd kon praten als je al überhaupt bad. Met bepaalde regels als er om uitleg werd gevraagd. Werd er niets uitgelegd geen gesprek aangegaan en hoogstens af en toe met een bijbeltekst om je oren gesmeten met dit staat er en zo moetje het doen. onder ruimte voor gesprek zonder ruimte voor discussie of het uitwisselen van standpunten. Zelf noem ik mezelf niet meer gelovig bij geloof en religie kan ik niet een ander beeld voor me zien dan wat m’n vader voor me geschetst heeft al het andere werd volgens hem niet als geloof gevonden en vind ik het makkelijker voor mezelf maar niet gelovig te zijn zodat niemand voor m’n gevoel van me verwacht dat ik de bijbel lees of bid of naar een kerk ga. Geloven is voor mij een erg duister thema. Met veel oordelen richting mezelf bij alles wat ik bang ben dat ik zo genaamd fout zou doen. God oordeelt over je leven en beoordeelt als je voor z’n rechter stoel staat je hele doen en laten.(als je dood gaat of als de wereld vergaat wat ieder moment zou kunnen gebeuren volgens hem). Teckel teckel ufasin gewogen, gewogen maar te licht bevonden.( Uit een bijbel verhaal. ) Dat is wat mijn beeld voor de toekomst is en hoe religie een grote stempel heeft gezet op mijn beeld van hoe de wereld in elkaar zou moeten steken.
Het enige wat me daarin troost is het nu. Wat ik nu zie wat ik nu ervaar dat is echt de rest is voor m’n gevoel allemaal nep. En kan God altijd boos over worden.
Reactie 2
Ik kom uit een “zwarte kousen” kerk. De dogma’s zijn daar heel sterk. Er is geen ruimte voor eigen interpretaties of dat je je eigen omstandigheden laat meewegen bij dergelijke regels; regel is regel.
Voor mijn autistische moeder bood dat houvast. Kritiek op de dominee vond zij gevaarlijk. Hij was immers door God daar geplaatst en kritiek op hem zou kritiek op God betekenen. En Hij zou je daarvoor weleens kunnen straffen.
Mijn vader met de narcistische stoornis, heeft altijd met twee maten gemeten. Eén voor hemzelf en één voor de rest van de wereld, waarbij zijn meetlat ook weer anders mat als ie iemand wat meer of minder mocht.
Strenge principes, maar ook als de omgeving het niet zag, kon er weer veel. Wat “de mensen” ervan vonden was ook belangrijk. Erg ingewikkeld voor een kind, zeg maar.