Survival
Lydia Rood
Dit boek is deels autobiografisch en deels fictief. Rood, die zelf opgroeide met een moeder met autisme, schreef het om uiting te geven aan de worstelingen die zij als dochter van een autistische moeder ervoer. De emoties spatten van de pagina af en zetten een duidelijk beeld neer van wat voor worstelingen dit betreft.
Het maakt niet uit wat ik doe of niet doe. Maakt niet uit hoe ik mijn best doe. Er is iets met me waardoor niemand van me kan houden. Wist ik maar wát.
Op kamp met jongeren die je nog nooit hebt gezien. Liesbeth kan niets vreselijkers bedenken. Maar haar moeder heeft het al geregeld. Dus Liesbeth gaat. Raften, over touwbruggen een woeste rivier oversteken, midden in de nacht gedropt worden in een donker bos… Spannend! Maar het lijkt toch wel alsof ze alleen maar de verkeerde dingen zegt en doet. Niemand heeft echt oog voor haar, net als thuis. Maar is dat echt zo? Is er misschien toch iemand die kijkt, alleen naar haar?
Het survivalkamp waar Liesbeth door haar moeder naartoe wordt gestuurd, zonder dat deze oog heeft voor wat Liesbeth daar zélf van vindt, is een kapstok voor de sociaal-emotionele problematiek waar Liesbeth als kind van een autistische moeder mee worstelt. En tevens een prachtige metafoor. De strijd om emotioneel te ‘overleven’ in en gezin waar weinig oog voor haar als persoon is en de eenzaamheid die dat met zich meebrengt, wordt haast tastbaar. Zoals Liesbeth zegt “Overleven doe je in je eentje.”
Een krachtige boodschap waar Rood mee afsluit komt aan het eind van het boek.
“Ferdi, ik…” Wat ga ik zeggen? Het begint in ieder geval met ik.
Lydia Rood gaf samen met Nynke van der Beek, auteur van het boek Amandelbloesem, een duo-lezing over autisme en moederschap.
Beluister ook dit audiofragment van 6FM op 2 april 2016, waarin de lezing werd aangekondigd door Lydia Rood.