Kind van Auti
Het verslag is te downloaden als PDF via http://www.kindvanauti.nl/wp-content/uploads/2021/01/Verslag-themabijeenkomst-digitaal-20201229-valkuilen-vermijden.pdf
Deze vraag stelden we in oktober 2020 via de nieuwsbrief.
Hieronder drie reacties op deze vraag.
Reactie 1
Zover ben ik nog niet. Ik heb pas net ontdekt hoeveel van hen in mijn leven zijn. Ik begin wel mijn verwachtingen bij te stellen en mijn focus te verleggen naar de meer voedende vriendschappen.
Ik heb wel meer vrede met de relatie met auti’s als ik voor mezelf dit ‘stickertje’ mag plaatsen en de weinige aandacht niet persoonlijk aantrek. Ik vind hun eigenzinnigheid ook leuk.
Reactie 2
In mijn priveleven kan ik goed wegblijven van mensen die niet goed voor mij zijn, dus in relaties heb ik er niet zoveel moeite mee. In mijn werk daarentegen ervaar ik meer worsteling. Ik werk als begeleider op een school, in mijn werk merk ik dat ik jongeren met autisme goed kan begeleiden omdat ik hen op de een of andere manier goed aanvoel dus dat is een voordeel. Ik werk ook intensief samen met mentoren, met hen bespreek ik regelmatig de klas en bekijken we per student hoe we e.e.a. aan gaan pakken. Ik heb inmiddels 2 keer meegemaakt dat ik van afdeling gewisseld ben omdat ik ‘stuk’ ging op het contact met mentoren met (gediagnostiseerd)autisme of bepaalde karaktereigenschappen hebben die mij teveel herinneren aan mijn eigen verhaal met mijn vader met autisme. Ik hoop dat ik in staat ga zijn om ‘hen’ tegen te spreken, om hen direct te wijzen op hun gedrag en te begrenzen. Ik heb al wat stappen gezet in mijn ontwikkeling merk ik; herkennen, erkennen lukt me en dat maakt me sterk. De koppeling maken om er naar te handelen is echter nog moeilijk, dit kost tijd heb ik wel gemerkt.
Aan de ene kant baalde ik afgelopen maanden van mezelf, omdat ik nog niet in staat was om langer dan 2-3 jaar intensief samen te werken met mensen met dergelijke karaktereigenschappen. Ik baalde ook van mijn energieverlies. Ik heb wel ingegrepen door aan te geven dat ik van afdeling wilde wisselen en aan mijn leidinggevende uit te leggen waarom, daar ben ik trots op.
Afgelopen 2-3 jaar heb ik me ook wel eenzaam gevoeld, niemand ziet het aan mij op het werk, ik ben de optimist, het contact blijft goed, ik pas me aan. Dat aanpassen is wel de rode draad (en valkuil) als ik de kind van auti stukken in de nieuwsbrieven lees.
Ik zit sinds kort op een nieuwe afdeling waar ik weer een dergelijk persoon tegen ben gekomen (en in de toekomst ook tegen zal blijven komen). Een collega complimenteerde mij zelfs ‘je hebt echt goed contact met hem, gefeliciteerd dat is mij nooit gelukt’. Toen dacht ik ‘je moet eens weten hoe ik me hierbij voel, het woord ‘gecondoleerd’ zou meer op zijn plaats zijn dan ‘gefeliciteerd’.
Ik merk wel dat ik weer een stap vooruit wil en ga zetten want ik zal dit de rest van mijn leven tegen blijven komen. Ik vind het doodeng om op te komen voor mezelf, bang voor afwijzing, maar steeds maar weer doorgaan op dezelfde manier werkt op de langere termijn ook niet. Tot 3 jaar terug wisten vriendinnen van niets, nu geeft het me steun dat ik er met hen over kan praten. Het weer even opschrijven/typen van dit stuk helpt mij door scherp te krijgen waar het in zit.
Reactie 3
Het gebeurt zó vaak: ik raak in gesprek met iemand, het lijkt te klikken en na enige tijd moet ik concluderen dat er wéér autisme in het spel is. Hoe komt dat toch? Alsof ik ze aantrek.
En maakt het uit? Iemand met autisme is toch ook gewoon een mens?
Jazeker, iemand met autisme is ook een mens en die wil ik gewoon met respect behandelen.
Mensen met autisme hebben vaak iets onconventioneels en ook iets puurs, ze zijn vaak ongekunsteld. Ze kunnen heel diep in een onderwerp duiken en er helemaal voor gaan.
Dat zijn allemaal eigenschappen die ik waardeer. Maar. Met mensen met autisme is op emotioneel vlak geen wederkerigheid mogelijk. Het is alsmaar geven en niks ontvangen, het is eenrichtingsverkeer. Nou heb ik er geen enkel bezwaar tegen om in een relatie de eerste te zijn die geeft, maar als er niks terugkomt houdt het voor mij een keer op. Tja, en dan wordt het pijnlijk: iemand met autisme begrijpt dat niet, snapt totaal niet wat je bezielt en waarom het nu ineens niet goed meer is hoe hij/zij doet.
Ik heb me lang afgevraagd hoe anderen dat toch doen, contact onderhouden met een autist zonder in een eenrichtingsverkeer te belanden, en ik denk dat ik het nu begrijp. Anderen, die niet zijn opgegroeid in een gezin met autisme, hebben niet met de paplepel binnengekregen om alsmaar in te tunen op de behoeften van de ander en daarbij de eigen behoeften in de wacht te zetten. Wij hebben geleerd om alsmaar te geven en dan stilletjes te hopen dat er misschien iets terugkomt. Alsof we daar geen recht op zouden hebben, maar dat het zou gaan om een bijzondere gunst.
Daar zit het probleem. Ik merk dat ik die valkuil kan vermijden door vanaf het begin begrip te verwachten voor mijn gevoelens. Iemand met autisme voelt zich dan niet tot mij aangetrokken en houdt meer afstand. We kunnen zo het contact beperken tot de gebieden waarop het contact gelijkwaardig is. En dat zal dus buiten het emotionele gebied zijn.