Kind van Auti
Deze vraag stelden we in juni 2021 via de nieuwsbrief.
Hieronder een reactie op deze vraag.
Reactie
Ik denk dat mijn moeder gediagnosticeerd had moeten worden op jonge leeftijd en zij had open moeten staan voor hulp voor ze aan kinderen begon. Zij had mensen/ familieleden/ hulpverleners om zich heen moeten hebben die haar vertelden dat ze niet in staat was om kinderen op te voeden. Niet één iemand die dat gezegd zou hebben, maar meerdere mensen, zodat ze het dan ook zou geloven. En vervolgens zou ze dan ook hulp hadden moeten accepteren. Dit klinkt allemaal als een sprookje. Mijn moeder erkent zelfs nog steeds niet dat ze autisme heeft. En bovenop de genoemde dingen had er ook hulp moeten zijn voor ons, haar kinderen. Als kind kun je niet op tegen een autist. Een mening mochten we niet hebben, klagen mochten we ook niet, zelfs niet als we honger hadden of pijn of bang waren omdat we zolang alleen thuis waren geweest, dus al helemaal niet over luxe dingen, zoals kleren of een schooltas. Ik liep wekenlang met dezelfde broek omdat ik bijna geen kleren had en in alle seizoenen met dezelfde zomerjas.
Ik denk dat een autist geen goede ouder kan zijn omdat ze niks aanvoelen. Wij hadden als kinderen behoefte aan warmte, liefde, begrip, steun, inlevingsvermogen, behoefte om gezien te worden en geliefd te zijn. Zij voelde dit niet aan en als we weleens hardop een behoefte uitspraken wimpelde ze het af. Ze was altijd bezig met haar eigen behoeftes. Het enige dat mijn moeder ons gegeven heeft is een dak boven ons hoofd en wij hebben onszelf grootgebracht met behulp van de buurvrouw, een mevrouw die in de buurt woonde die zelf geen kinderen kon krijgen en onze oma. Mijn moeder was dag en nacht weg en als ze er was sliep ze, zat ze in haar eigen wereld of was ze gewoon niet bereikbaar, niet geïnteresseerd in ons.
Mijn antwoord op de vraag is dus:
Mijn moeder is de slechtste ouder die ik ken en had alleen onder begeleiding kinderen mogen opvoeden. Waarschijnlijk zouden we ons aan de begeleiding hebben vastgeklampt. Niks zou geholpen hebben om haar een goede ouder te maken, maar veel begeleiding en erkenning voor haar handicap zouden ervoor gezorgd kunnen hebben dat we niet zo verwaarloosd waren geworden.
Gelukkig zijn mijn broertjes en ik goed terecht gekomen, we hebben onszelf gered en elkaar en de omgeving om ons heen heeft ons geholpen, vrienden, leraren, buren. Kinderen zoeken warmte en liefde en zoeken door tot ze het vinden. Gelukkig zijn we bij goede mensen terechtgekomen en zijn we oké, we hebben een goede baan, mooi huis en veel sociale contacten en een ontzettend sterke band met elkaar. We hebben minimaal contact met onze moeder en geen band. Ze is jaloers op alles wat we hebben, vooral op mijn oudste broer die in een villa woont en een topbaan heeft.
Jammer, maar het doet minder pijn vanaf de dag dat wij erachter kwamen (via een hulpverlener) dat mijn moeder autisme heeft.
Vanaf die dag weten we dat het niet aan ons ligt, maar aan haar beperking. Ze kan er niks aan doen. Dit heeft ons leven veranderd en veel pijn weggenomen, de erkenning. Niet van haarzelf, maar iemand die gespecialiseerd is in autisme. Dit was echt helend.